Alweer 10 jaar geleden kwam ik fris van de opleiding tot sociaal pedagogisch hulpverlener. Gedreven en misschien licht naïef, maar met een gezonde drive, ging ik als hulpverlener van start. In het eerste jaar pakte ik alles aan en als een spons nam ik alles op om maar te groeien als professional. Mijn idealen waren vooral gericht op het iedere dag beter uitvoeren van mijn werk dan gisteren. Na het eerste jaar ontstond er meer routine in mijn werkzaamheden. Dit zorgde ervoor dat ik meer rust kreeg in mijn werk. Terugkijkend naar toen startte er op dat moment een ander proces. Onbewust en langzaam maar zeker waren mijn idealen aan het verschuiven.
De drive om in mijn werk steeds beter te worden vlakte iets af en in plaats daarvan kwamen er steeds vaker vragen naar boven als: ‘blijf ik nog werkzaam binnen deze organisatie, zo ja in welke rol?’ en ‘wil ik (en heb ik de potentie om door te groeien naar) een leidinggevende functie?’ Ik sprak hierover met vrienden en familie, maar niemand die mij hierin een antwoord kon geven dat me rust gaf. Wel heb ik veel goede raad gekregen. “Gooi geen oude schoenen weg voordat je nieuwe hebt”, “Iedereen haalt wel eens minder energie uit zijn werk” en “wat wil je dan gaan doen?” kwamen regelmatig voorbij. Ja, wat wilde ik, ook hier kon ik geen goed antwoord op geven, mede omdat ik ook mijn werk en collega’s leuk vond. Tot op een dag opnieuw de onrust weer langskwam. Ditmaal ging ik het anders doen: misschien iets aan de drastische kant, maar ik besloot om in het diepe te springen. Mijn vaste contract ging in de prullenbak en in 2018 en startte ik als zelfstandig ondernemer in de arbeidsbemiddeling.
Het werken als arbeidsbemiddelaar is een goede en leerzame stap geweest. Waar ik met de ene werkzoekende doelgericht kon kijken naar een nieuwe functie, was het voor de andere zichtbaar lastiger om te vertellen wat hij/zij wilde. Soms kwamen we niet veel verder dan wat diegene vooral níét meer wilde gaan doen. Mocht jij jezelf hierin herkennen geen nood. Dit blijkt uit ervaring een prima uitgangspunt te zijn om het onderzoek te starten over wat je wél wilt.
Het meekijken, puzzelen en ondersteunen in deze gesprekken om een beeld te krijgen wat voor functie bij iemand past en wat iemand drijft om met plezier naar het werk te gaan vind ik ontzettend leuk om te doen. Misschien voel ik mij wel extra betrokken bij deze zoekende doelgroep, juist omdat ik in het verleden ook vaak met vergelijkbare vragen heb rondgelopen.
De vragen die ik had en die in mijn gesprekken in de afgelopen jaren veel naar voren zijn gekomen zijn eigenlijk gecentreerd in de vragen ‘wie ben ik, wat wil ik en wat kan ik?’ Deze vragen kunnen tegelijkertijd of beurtelings in meer en mindere mate in je carrière voorbij komen. Nu ik aan de andere kant van de tafel zit, zie ik dat het mogelijk is om antwoorden te krijgen op deze vragen. Door ontwikkelgerichte assessments bijvoorbeeld, of door (loopbaan)coaching. Hoe meer inzicht je hebt in jezelf, hoe ondieper de sprong en hoe minder troebel het water uiteindelijk wordt. Wellicht komen wij binnenkort in contact. Ik ga dan proberen een gedegener raad te geven dan ‘je weet nu tenminste wat je hebt’. Ook zal ik je niet vragen om direct je ontslag in te dienen, maar ik vraag je wel om de leiding te nemen in je loopbaan.
